Plastic Surgery Camp en bezoek kindertehuis januari 2011 (Bangladesh)

Ondertussen gingen Neeltje en ik een bezoek brengen aan het kindertehuis. Toen we het hek passeerden kwamen we na alle armoede die we onderweg had gezien in een oase...

Verslag Jeltje Doeleman, bestuurslid Stichting Faridpur.

Op 8 januari 2011 reisden we af naar Faridpur. Ons gezelschap bestond uit Dr Spronk (plastisch chirurg) en zijn vrouw Neeltje; Prof. Spauwen (plastisch chirurg)en zijn vrouw Elisabeth; Dr Corine van Rijswijk (anesthesiologe); Rita Witteveen (anesthesieassistente) en Jeltje Doeleman ( bestuurslid Stichting Faridpur). Ook was er een oogarts mee Dr. Salomon uit Wenen, die een oriënterend 1e bezoek zou brengen, waarin hij hopelijk ook werkelijk aan de slag zou kunnen.

Zondag 9 januari kwamen wij om 10 uur ’s morgens in Dhaka aan en na eindeloos wachten op onze bagage werden we hartelijk ontvangen door Shamim Haque en enkele familieleden. In 2 busjes reden we naar Shamims huis waar we een heerlijke lunch kregen. Daarna de rit naar Faridpur en omdat het voor mij de eerst keer was dat ik in de tropen was, raakte ik al gauw in paniek door het chaotische verkeer. Toch kreeg ik na een tijdje in de gaten dat er wel een zeker systeem in zit en raakte ik er snel aan gewend. Na 4 uur kwamen wij in Faridpur aan bij het guesthouse waar we 2 weken zouden verblijven.

De volgende morgen zijn we vroeg met ons allen naar het ziekenhuis gegaan, waar we met thee en koekjes werden ontvangen in het kantoor van de directeur. Ook kregen we ieder een bos heerlijk ruikende bloemen. Daarna begon de selectie van patiënten. In een ziekenzaal kwamen ze één voor één bij de artsen langs. Dr Spronk bekeek vooral de kinderen (en enkele volwassenen) met littekens van brandwonden, die daar meestal erge contracturen aan hadden overgehouden. Ook konden vaak de ogen of mond niet meer sluiten door littekenweefsel. Prof. Spauwen hield zich bezig met gespleten lippen en gehemelten.

Dr. Salomon was met Elisabeth in het eye-hospital gebleven, waar patiënten geselecteerd werden met staar, de specialiteit van dr. Salomon. Er waren daar nogal wat aanloopmoeilijkheden, maar dat is te verwachten als men de eerste keer komt. De artsen van het ziekenhuis moeten aan de westerse dokter wennen en de dokter moet uitvinden hoe het systeem in een vreemd land werkt. Ook de werking van apparatuur en het omgaan met hygiëne is zeer verschillend met wat wij gewend zijn.

Ondertussen gingen Neeltje en ik een bezoek brengen aan het kindertehuis. Toen we het hek passeerden kwamen we na alle armoede die we onderweg had gezien in een oase. De gebouwen zijn smaakvol en het terrein schoon en fleurig met bomen en bloemen. We werden hartelijk ontvangen door de directeur Manik, de boekhouder en zijn assistent in het kantoortje van Manik. Uiteraard weer met zoete thee en koekjes. Daarna gingen we het terrein bekijken. Er was een nieuw keukengebouw, gesponsord door de Rotary Club Oosterbeek. Het was een eenvoudige outillage op hout gestookt, waar de kokkin aan kon staan. Ernaast was de snijruimte. Er wordt op de grond op een matje gesneden met een mes dat rechtop gehouden wordt met de voet en twee pootjes heeft. De groente of het fruit wordt daar dan langs gehaald.
Het schooltje heeft 6 klaslokalen en een speelplaats waarvan de toestellen recentelijk geschonken zijn door Mike en Simone Blesma opgehaald bij hun bruiloft.
We hebben een wooneenheid gezien. Een centrale kamer waar de wasruimte en slaapkamers omheen liggen. Een manier die ik later in meer huizen heb gezien. De kinderen zagen er gezond, levendig en fleurig uit.
Verder is er op het terrein een visvijver voor eigen gebruik; een grote visvijver die verhuurd wordt; een moestuin, wat koeien met een stal, kippen, honing van bijen en fruitbomen, zoals bananen, mango’s e.d. Zo wordt er ook al aan zelfvoorziening gedaan.
Kortom alles zag er piekfijn en aantrekkelijk uit.
Later in de week zijn we teruggeweest voor een vergadering over de bouw van een jongenshuis dat in de planning staat. De oudste jongens krijgen een mannelijke begeleider.
Ook was er een culturele middag voor de kinderen en ons met een muziekgroep van blinde muzikanten, waar we met ons allen waren.

Allemaal netjes poseren voor het kindertehuis.

Wat ik niet verwacht had was de kou de eerste vijf dagen. Er was een dichte mist, waardoor de bomen dropen en de temperatuur was ongeveer 10 graden dag en nacht. In het land waren verschillende mensen overleden door de kou. Mensen waarschijnlijk zonder warme kleren en dekens, misschien zelfs zonder onderdak.

Er gebeurt in twee weken teveel om in dit verslag op te noemen en ik zal me beperken tot relevante zaken.
Het medische heeft alle dagen behalve vrijdag gewerkt. Vrijdag is een vrije dag in een moslimland. Wij gingen dan met ons allen een uitstapje maken.
Er zijn 200 operaties gedaan bij 175 patiënten. Alles verliep uitstekend. In de operatiekamer is het erg druk; artsen en studenten staan om de operatietafel om ervan te leren. Dr. Paul, een Bengaalse arts die al jaren meedoet met het Plastic Surgery Camp, doet zelfstandig operaties en kan de Bengaalse artsen ook verder onderricht geven.

De artsen hebben een lezing met lichtbeelden gehouden op een medisch symposium.
Neeltje en ik hebben een steenfabriek bezocht, wat waarschijnlijk de fabriek is waar de stenen voor het nieuwe jongenshuis vandaan komen.
We hebben een bruiloftceremonie meegemaakt. Dit was een feest voor de bruidegom, door de vrouwen en familie een dag voor het huwelijk zelf. Onder een baldakijn zat de bruidegom met zoete hapjes om zich heen. Om de beurt, in hiërarchie van familie tot vrienden, en zelfs wij moesten tamarindepasta op ons voorhoofd en dan op de zijne vegen en hem dan een hapje voeren.

We zijn regelmatig uitgenodigd bij mensen thuis, zoals Shamim; een Hindu zakenpartner van hem; de directeur van de Universiteit en elke dag lunchten we bij Rontu, een broer van Shamim en zijn vrouw Nahar. Als gasten eet je eerst en wordt bediend door de mannen als ze er zijn, anders wel vrouwen, zoals bij de lunch bij Rontu. Daarna ga je naar de salon voor thee of koffie en ondertussen eten de mannen, daarna de vrouwen enz. Men eet met de rechter hand; de linker is niet rein.

Op vrijdag 20 januari terug naar Dhaka, waar we nog gewinkeld hebben. In een riksja door die drukke stad gereden, wat aanmerkelijk griezeliger is dan in Faridpur. Toen naar het huis van Shamim, waar we gegeten en overnacht hebben.
De volgende ochtend vroeg naar het vliegveld. Naar huis met onbeschrijfelijke indrukken.

Jeltje Doeleman (bestuurslid Stichting Faridpur)