Plastic Surgery Camp oktober 2012 (Nigeria)

Net als het busje is ook het guesthouse dringend aan vervanging toe. Er is geen stromend water en zit vol insecten. Elektriciteit is er soms overdag even en 's avonds als de generator wordt opgestart...

Verslag van Geke Hoeksma.

Teamleden:
Cees Spronk, teamleider en plastisch chirurg
Jan Willem Kortleve, plastisch chirurg
Rob Niemeijer, anesthesioloog
Geke Hoeksma, anesthesie medewerker
Fatima van Klaveren, operatieassistente
Geert Wijnsma, operatieassistent
Marije Smittenberg, plastisch chirurg in opleiding
en Neeltje Spronk-Mulder en Jennifer Niemeijer-Heaton namens Stichting Faridpur.

Wederom een missie naar Mangu. Voor Rob, Fatima en mij de vierde keer alweer. Na 17 uren reizen en een hartelijke ontvangst door Kefas (hoofd verpleging in Mangu) en chauffeur Sati op het vliegveld, komen we ‘s avonds laat aan bij de Sisters of Divine Love, een hotel van Cocin (Church of Christ in Nigeria) nabij Abuja. Na een goede nachtrust vertrekken we de volgende ochtend, met een truck (geleend van de lepra stichting) en de aftandse bus van het kindertehuis voor gehandicapte kinderen, voor een lange rit naar Mangu. De bus laat ons onderweg staan in verband met een riem die ergens bij de motor afgebroken is. De mannen repareren dit met een stuk hout uit de bush en we kunnen weer verder. Even verderop moet de wig weer even vastgeslagen worden en na 6 uurtjes komen we dan toch veilig aan bij ons guesthouse.

Hier worden we hartelijk ontvangen door Phoebe, onze kokkin voor de komende 2 weken. Net als het busje is ook het guesthouse dringend aan vervanging toe. Er is geen stromend water en zit vol insecten. Elektriciteit is er soms overdag even en ‘s avonds als de generator wordt opgestart. We zullen het er mee moeten doen, want hotels zijn hier in geen velden of wegen te vinden. Wel is er een nieuw operatiecomplex in aanbouw waarvoor de stichting Faridpur geld heeft binnen gehaald. De muren staan al. Na een heerlijke maaltijd van Phoebe, rijst met kip, nemen we om de beurt een lekkere douche d.w.z. een emmer met water en een bakje om dit water over je heen te gieten (niet te veel water gebruiken anders is het te snel op) staande in de badkuip (die is er dan weer wel, alleen zonder water toevoer, wel afvoer). Maar vroeg naar bed vanavond.

Maandag is de patiëntenselectie. Er komen veel patiënten op de lijst, met een veel te groot programma om mee te beginnen op dinsdag, 10 uur op twee tafels, maar we gaan ervoor. Dinsdag: er komen 5 patiënten niet opdagen wat wel erg veel is. Toch zijn we pas om 17.30 uur klaar met het programma. Het komt toch goed uit dat niet iedereen is op komen dagen. Anders was het wel een erg lange dag geworden. Niet alleen voor ons, maar zeker voor de lokale mensen die al om 06.00 uur beginnen met het steriliseren van de instrumenten en met het dweilen van de vloeren zodat alles klaar is voor wij om 08.00 uur komen.

Rob en ik zijn erg blij dat Cees een apparaatje heeft gekocht wat de saturatie en ook de CO2 van de patiënt kan meten. Zo is er meer controle op de narcose. De Glostavent maakt deze weken overuren. Het gaat niet altijd (meestal niet) goed met de stroomtoevoer van de Glostavent. Af en toe (als de stroom maar 120 volt is i.p.v. 220) valt de Glostavent ook uit en is er geen O2 toevoer naar de patiënt. Meestal betreft het een klein kind waarvan de SaO2 dan ook gestaag daalt. Na dringende verzoeken wordt dan de generator gestart en loopt ook de saturatie van het betreffende kind weer op tot 100 %. Kost af en toe wat bijnierschorshormonen van Rob en mij. We doen o.a. om die redenen veel met ketamine en jungle juice (lokaal anesthesie). Met de Glostavent kun je geen volwassenen beademen, met een kind gaat dit nog net. Het is er ook niet voor bedoeld. Dit apparaat geeft O2 wat uit buitenlucht wordt gewonnen. We hebben hier geen O2 flessen o.i.d. dus ambu altijd bij de hand!

We doen uiteindelijk 79 operaties, voornamelijk burn contractions en schisis OKs een enkele hypospadie, een paar keloidreducties, ooglidcorrectie en een totale neusreconstructie (na een ongeval was er geen neus meer). Er zijn in totaal 21 patiënten niet op komen dagen, wat waarschijnlijk te maken had met de rellen in de dorpen waardoor de mensen niet van huis konden. Op de laatste dag hadden we ‘s middags nog een lezing van Cees over brandwonden en het uitreiken van de certificaten aan de artsen en verpleegkundigen. Trouwens dat laatste is erg risicovol aangezien de verpleegsters die vorig jaar een certificaat kregen er mee naar een ander ziekenhuis zijn gestapt en daar
zijn aangenomen dank zij dit certificaat. Niet meer doen misschien? ‘s Avonds het laatste avondmaal samen met de dominee en het ziekenhuisbestuur in ons guesthouse, kip met rijst van Phoebe. We krijgen allemaal een jurk of shirt als dank voor ons werk voor het ziekenhuis, erg aardig. Zaterdag weer de terugreis met weer twee keer een stop vanwege een defect aan de motor van het busje. Toch nog op tijd op het vliegveld en na 24 uur reizen zijn we op zondagmorgen om 11.30 weer thuis. Hier nog even de MRSA sneltest afgenomen en dan kunnen we maandag weer naar de baas. Het was een nuttige en heel gezellige tijd.

Geke Hoeksma