Verslag werkbezoek 2011 van Arend en Annemiek van de Venis

In de middaguren zijn we ook nog een aantal keren aan het werk geweest bij de gehandicapte kinderen, die in het internaat bij de school wonen. De meesten zijn meervoudig gehandicapt, achter en traag in ontwikkeling...

Dit jaar zijn we op 15 februari samen met 2 van onze kinderen afgereisd naar Nigeria. Alissa heeft hier haar eerste kinderjaren doorgebracht en Andries is er geboren. Nu gaan ze voor het eerst, inmiddels volwassen, mee terug naar de plek waar ze slechts wat vage herinneringen hebben.
Ze hebben zich vanaf het begin heel erg thuis gevoeld en geholpen waar het maar kon.
Andries is vrijwel steeds op de O.K. geweest, waar hij dikke maatjes werd met de fysio-assistant Yusuf. Samen hebben zij vele benen en voetjes in een mooie rechte stand in gegipst. Yusuf werkt al 17 jaar als fysio-assistant, en is sinds kort het hoofd van de fysiotherapie.

Arend heeft hard moeten werken, om alle patiëntjes die op de operatielijst stonden te kunnen opereren. Er waren 2 nieuwe jonge artsen, met al wat algemeen chirurgische ervaring maar zij hadden nog nooit dit soort specifieke operaties gedaan. Dus moest Arend de eerste dagen alleen opereren, waarbij zij toekeken en later ook assisteerden. Na enige tijd konden ze samen zelfstandig aan het werk. Van de 143 kinderen en jongvolwassenen die we op de eerste dag gezien hebben zijn er, met gezamenlijke inspanning, 81 geopereerd: 8 patiënten met poliomyelitis, 11 patiëntjes met klompvoet(en) en 62 kinderen met varus/valgusstand van de benen (ernstige X- of O-benen), waarvan bij de meesten beide benen werden rechtgezet.
Het is op zich een dankbare taak, om op deze wijze jonge artsen op te leiden. Behalve dat je de kinderen nu al helpt, draag je ook de vaardigheden over aan jonge artsen, die zich soms elders in het land vestigen om daar dit werk voort te zetten.

Alissa en ik zijn veel op het schoolterrein geweest. We hebben lessen bijgewoond en we hebben zelf ook nog les gegeven; een lied aangeleerd met spel en gebaren; erg leuk om te doen en de juf was ook enthousiast. In de lagere klassen 1, 2 en 3 zitten gemiddeld zo’n 50 kinderen, daarna wordt het aantal geleidelijk aan minder.
In de middaguren zijn we ook nog een aantal keren aan het werk geweest bij de gehandicapte kinderen, die in het internaat bij de school wonen. Helaas is twee weken te kort om echt wat dieper in te gaan op de problematiek van deze kinderen. De meesten zijn meervoudig gehandicapt, achter en traag in ontwikkeling. De school, de onderwijzers en de moeders van het internaat zijn eigenlijk niet voldoende toegerust voor deze taak. Daar valt nog wel wat vooruitgang te boeken.

Het deed me goed om te zien dat Malam Bitrus, het hoofd van de school, al 5 van zijn leerlingen heeft ‘ondergebracht’ bij het Liliana-fonds, een organisatie die gehandicapte kinderen (financieel) helpt met scholing en medische zorg, tot de leeftijd van 21 jaar.

Malam Bitrus heeft ons ook de Solar installatie laten zien en de bijbehorende zonnepanelen op het dak, bestemd voor verlichting bij de slaapzalen en bekostigd door ‘Stichting Faridpur’.
Verder hebben we in deze twee weken natuurlijk ook geprobeerd onze kinderen zoveel mogelijk te laten horen, zien, ruiken en proeven van alles wat bij dit Centrum hoort: de school, de gehandicapte kinderen, de leprapatiënten in hun schamele onderkomens, de aids- en tuberculosepatiënten die hier voor behandeling komen, het omvangrijke werk in de oogkliniek, de werkplaats, de opsporing, begeleiding en behandeling van aidspatiënten, de fysiotherapie en nog veel meer. Natuurlijk hebben we ook de prachtige nieuwe unit in aanbouw bekeken, bestemd voor de vele patiënten tijdens onze ‘missies’, maar vooral gebouwd met het oog op de plannen om in dit ziekenhuis brandwondenzorg te gaan verlenen: voorlichting én behandeling.

Arend en Annemiek v.d. Venis.