Het team van 1 uroloog, 1 anesthesist, 2 plastisch chirurgen, 2 anesthesieassistenten en 2 operatieassistenten had deels nog niet eerder samengewerkt, maar allen zijn even bevlogen en van hetzelfde sop overgoten; dat moest dus wel goed gaan!
De vlucht naar Abuja (Nigeria) via Frankfurt verliep prima. Kefas en zijn chauffeurs begroetten ons op het vliegveld en beide voertuigen werden beladen met ons materiaal en ons zelf. Na aankomst in Abuja kunnen we helaas niet door naar Mangu in verband met de ’s nachts echt onveilige wegen.
Na de overnachting van zaterdag op zondag in een klooster/guest-house in Abuja vertrokken we ’s morgens voor het 2e deel van de reis. (Mijn ouders zouden trots zijn geweest; hun zoon in een klooster!) Een lekker warme sightseeing volgde, door een helaas vol vervuild land;
Smerige, drukke en chaotische wegen met regelmatige roadblocks van politie en het leger.
(Een enkeling van ons meende soms zelfs af en toe een sniper te zien!)
Rond vier uur ‘s middags kwamen we tenslotte aan, direct een warme begroeting door onder andere Phoebe; de chef-kok en hoofd huishouding van het guesthouse van het ziekenhuisje. Kamertjes inrichten, koffers uitpakken, vooral ook al het benodigde materiaal uitsorteren. Eten, douchen……ehhh mandiën!
Al bijtijds gingen letterlijk en figuurlijk ’s avonds de lampjes uit…..
Maandag stond in het teken van het zien en beoordelen van het enorme aantal patiënten door operateurs en anesthesist. Ondersteund door lokaal personeel in verband met ordehandhaving en taalbarrière.
De vier assistenten waren intussen druk bezig om de operatiekamer (met 2 OK-tafels) om te bouwen en op te toppen tot een werkbaar geheel. Al de meegebrachte materialen moesten bijvoorbeeld een plek krijgen. Chirurgisch en anesthesielogisch moest het tenslotte wel gaan werken!
Maar eigenlijk hebben we het hier over chirurgie en anesthesie in niet veel meer dan een keukentafelsetting. Vliegenmeppers paraat dus!
Met ondersteuning van een aantal Nigeriaanse hulpkrachten en een enkele lokale arts, onder het toeziend oog van een aantal gezondheidswerkers in opleiding, zijn we dan eindelijk ”het gevecht” aangegaan.
En dat is goed verlopen; wij hebben gewonnen! In totaal 93 patiënten, merendeel kinderen hebben wij in 9 werkdagen van gemiddeld 10 uur per dag geholpen met hun problemen. Aandoeningen die anders onbetaalbaar zouden zijn voor de grote, arme massa. Niet iets van ziektekostenverzekering, en een, laten we maar zeggen “terugtredende overheid” in een land dat heel veel corruptie kent.
Meestal gaat het hier dan om verminkende littekenvorming na brandwonden. Men kookt tenslotte nog steeds op houtvuurtjes op de grond. En kinderen zijn nou eenmaal speels en nieuwsgierig…..
De littekens zorgen ervoor dat ze handen/armen/benen niet of nauwelijks kunnen gebruiken.
Probeer maar eens met een gesloten vuist te schrijven/eten/aan te kleden of naar het toilet te gaan.
Of te leven met benen die niet verder dan 90 graden willen strekken….
Verder werden de vele operatiewonden uiteraard uitgepakt en opnieuw verbonden na een X-aantal dagen.
Alles is gelukkig in zeer goede harmonie/teamverband verlopen zonder pech/ziekte/complicaties.
Het team heeft alle reden om terug te kijken op een waardevolle inzet.
Het was mij een absoluut en waar genoegen om met deze teamleden samen te hebben gewerkt!
We hebben 93 patiënten geholpen, maar menigeen van ons is verrijkt teruggekomen van deze “werkvakantie”!
Clemens Herbrink, operatieassistent