Impressie van de missie naar Bangladesh

Zaterdag 4 februari zijn we weer in Nederland geland, na twee bijzondere weken. Bangladesh is geen toeristisch land, we vielen als Europeanen nogal op, tussen al die kleurige geklede Bengalen. We waren met een team van 8 mensen naar Bangladesh. Drie plastisch chirurgen, een anesthesist, een anesthesie medewerker en drie voor de sociale projecten, waaronder ikzelf.

Het medisch team heeft ongeveer 160 operaties verricht, variërend van eenvoudige huidvlekken (grote zwarte vlekken in het gezicht) tot ernstige brandwonden, vergroeide ledematen (handen en voeten), gespleten gehemelte en gespleten lippen, aangeboren afwijkingen aan voeten of elders. De eerste maandag van onze missie zaten buiten voor het ziekenhuis minstens 100 mensen met kinderen en baby’s te wachten op plastic stoeltjes onder een baldakijn om gezien te worden door de artsen. Alle geduld van de wereld. Sommige ouders met kleintjes hebben daar bijna de hele dag gewacht tot ze aan de beurt waren. De plastisch chirurgen bepaalden die dag wie geopereerd kon worden en maakten de planning voor de twee komende weken.
Ik heb er veel foto’s kunnen en mogen maken. Iedereen wilde graag op de foto. Ook met mij. Een ware selfie cultuur.
In de loop van de twee weken heb ik het proces in het ziekenhuis meegemaakt, op de zaal waar de patiënten verbleven voor de operatie, op de OK en op de uitslaapkamer. Ook allemaal vastgelegd met mijn camera.

Het Holland Children House, waar ik samen met de twee andere dames meerdere keren per week heen ging, was een prachtige plek. Vier mooie gebouwen waar de kinderen wonen, spelen, naar school gaan en begeleid worden door een aantal moeders. Er is een keuken waar de moeders het eten voorbereiden en voor de oudste kinderen is er inmiddels beroepsonderwijs (het Vocational Training Centre). Daar worden ze opgeleid als kleermaker, een beroep waar ze een inkomen mee kunnen verwerven als ze zover zijn, dat ze zelfstandig kunnen wonen.
Wat een blijde en vrolijke kinderen, die gedoemd waren om op straat te leven en deels weeskinderen zijn. Hier in het Holland Children House hebben ze een toekomst en worden ze door moeders begeleid en opgevoed. Ik heb genoten van deze kinderen, prachtige kinderen. Samen met Neeltje Spronk heb ik de meegenomen spelletjes uitgelegd en gespeeld in alle groepen (9 groepen). Wat een enthousiasme. Geweldig om mee te maken. Wat waren ze blij met de zaklampjes en een ballon.

De kinderen in het Holland Children House zijn bevoorrecht in Bangladesh. Wat we hebben gezien in Faridpur en in een Hindoedorp, waar we een wandeling hebben gemaakt, is armoede. De meeste mensen en kinderen wonen in schamele hutjes van golfplaat. Er lopen een paar magere runderen rond en het is één en al stof, zand en vuil. Alles wordt gedumpt. Geen Omrin te bekennen. Kleding en zichzelf wassen doen ze in een rivier of meertje. Straks breekt de regentijd aan en dan wordt een groot deel van de hutjes, die niet op palen zijn gebouwd, weggespoeld.
Het verkeer is een chaos. Vervoer vindt plaats middels heel veel bussen, toek-toeks en riksja’s. Auto’s zie je er nauwelijks.

Wij zijn daar heel goed opgevangen, verwend met lekker eten, een goed guesthouse, vervoer met personenbusjes. We hadden wel altijd begeleiders mee, en vaak ook politiebegeleiding. Alleen op pad was geen optie. Onze zusterorganisatie in Bangladesh, De Welfare Faridpur Foundation, wilde geen enkel risico lopen dat er wat met ons zou gebeuren. Deze organisatie betaalde ook deels onze missie en zorgde voor alle faciliteiten. Iedereen was vriendelijk en wilde het ons naar de zin maken. Het voelde soms zelfs ongemakkelijk. Kinderen en ziekenhuismedewerkers gingen voor ons staan als we in aantocht waren. Heel bijzonder. Wat een andere cultuur.

Ik heb deze missie als heel bijzonder ervaren. Blij dat ik mee mocht en met eigen ogen te zien en te ervaren wat we als Stichting Faridpur samen met onze zusterorganisatie daar hebben opgebouwd.
Het doel is dat we hen helpen nu zoveel mogelijk zelfvoorzienend te worden. Daarvoor zijn we nog met een pootaardappelproject bezig.
Ankie Galama, secretaris Stichting Faridpur