In 1950 werd door de Sudan United Mission, een Engelse protestantse zendingsorganisatie, op het Central Plateau in Nigeria een lepracentrum opgericht, het Mongu Leprosy Settlement. Het bestond uit enkele ziekenhuis- en polikliniek gebouwtjes, te midden van een drietal dorpjes, waar patiënten die besmettelijk waren, werden afgezonderd en behandeld tot ze geen leprabacillen meer bij zich droegen. Voor velen was dit levenslang.
Aan het hoofd stond dokter Frances Priestman, die tot 1973 zou blijven. Verzorgende stafleden werden gerecruteerd uit jonge slimme lepra patiënten, die een korte opleiding kregen.
Ook werd een uitgebreid netwerk van kleine poliklinische behandelcentra ontwikkeld, verspreid over het noordelijk en oostelijk deel van het Plateau.
In 1974 begon de Nederlandse Stichting voor Leprabestrijding een uitgebreid programma in heel Noord-Nigeria. Als een van de eersten van vele Nederlandse lepra-artsen kwam in het kader hiervan Cees Spronk naar Mongu, zoals het toen heette.
Er waren toen zo’n 100 patiënten opgenomen in het centrum en 1100 in behandeling in de poliklinieken
De opdracht aan Cees Spronk was om de leprazorg te moderniseren en te integreren in de algemene gezondheidszorg. Bovendien moesten verantwoordelijkheden overgedragen worden aan de Nigeriaanse staf.
In 1975 deed de S.U.M. (Sudan United Mission) als geheel dit ook en werd alles overgedragen aan de Church of Christ in Nigeria (COCIN).
In Mangu werd de revalidatie intensief ter hand genomen en uitgebreid van lepra patiënten naar algemeen fysiek gehandicapte patiënten, met name polio, maar ook klompvoetjes, misvormingen van de ledematen,e.d. werden behandeld.
Er werd een werkplaats gebouwd voor protheses, aangepast schoeisel, krukken en andere hulpmiddelen.
In de jaren na het vertrek van Cees Spronk in 1980 werd het ziekenhuis steeds meer algemeen ziekenhuis, maar bleef de leprazorg belangrijk.
Met de nieuwe medicatie hoefden patiënten niet meer in het centrum behandeld te worden, maar konden ze thuis blijven. Ziekenhuisopname was alleen nodig voor complicaties als zenuwontstekingen, infecties en wonden van de ledematen, etc.
Patiënt met zenuwontstekingen in het gezicht en na een goede behandeling
Veel van de oude patiënten bleven bij het centrum wonen en hadden daar werk. Anderen hadden voor de rest van hun leven verzorging nodig.
Uiteindelijk is er nog één dorpje voor lepra patiënten bij het ziekenhuis overgebleven. De gespecialiseerde zorg voor lepra patiënten werd tot 2018 ondersteund door de Leprastichting, maar deze heeft zich toen teruggetrokken uit Nigeria. Dit laat het toch al armlastige ziekenhuis achter met een groot probleem: je kunt patiënten de noodzakelijke zorg niet onthouden, maar ze hebben geen geld om te betalen.
Als Stichting Faridpur hebben wij besloten om met de steun van Arend van de Venis, van 1982 t/m 1986 lepra-arts in Mangu, ons het lot van de lepra patiënten daar aan te trekken.
Wij ondersteunen de zorg voor de lepra patiënten met € 3000.- per jaar.